ေရွးက ေပါတာတာ၊ အတတႏိူင္လွေသာ လူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ ၄င္းကိုအမ်ားက ေဗာႏွမ္း (ေပါႏွမ္း) ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚခ့ဲၾကေလသည္။ ေဗာႏွမ္းသည္ မႏူးမနပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္ေကာင္းလွ၏။ အလုပ္ မေရြး လုပ္ကိုင္လ်က္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳလာေလသည္။
ေဗာႏွမ္းအား ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွအမ်ဳိးသမီးမ်ားက လက္မခံၾကေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ရပ္တစ္ျခားေန ဆင္းရဲ သူမတစ္ဦးက ခ်စ္ၾကည္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္းဆင္းရဲသူမႏွင့္အိမ္ေထာင္ဖက္ခ့ဲရေလသည္။ထို႔ေနာက္ ၄င္း တို႔လင္မယားတို႔သည္ မိမိတုိ႔အလုပ္အကိုင္ျဖင့္ ေကာင္းစြာေနထိုင္လာခ့ဲၾကေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ ေဗာႏွမ္းသည္ ေယာကၡမအိမ္သို႔ အလည္အပတ္သြားခ့ဲရေလသည္။ ထိုတြင္ တည္ခင္းေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားကိုလည္း ၿမိန္ရွက္စြာစားေသာက္ ခ့ဲေလ၏။ ထမင္းစားရာ၌ ငရုပ္ဖုတ္ဟင္းကို အ လြန္ႏွစ္ ၿခိဳက္မိေလသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴႏူိင္လွၿပီး ငရုပ္ကိုမီးသင္း၍ နယ္ထားေသာေၾကာင့္ ႀကိဳင္သင္းေန၏။ တို႔စရာ မ်ားျဖင့္တို႔စားရေသာ ငပိခ်က္တစ္မ်ဳိးလည္းျဖစ္ေလ၏။
ေဗာႏွမ္းအား ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွအမ်ဳိးသမီးမ်ားက လက္မခံၾကေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ရပ္တစ္ျခားေန ဆင္းရဲ သူမတစ္ဦးက ခ်စ္ၾကည္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္းဆင္းရဲသူမႏွင့္အိမ္ေထာင္ဖက္ခ့ဲရေလသည္။ထို႔ေနာက္ ၄င္း တို႔လင္မယားတို႔သည္ မိမိတုိ႔အလုပ္အကိုင္ျဖင့္ ေကာင္းစြာေနထိုင္လာခ့ဲၾကေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ ေဗာႏွမ္းသည္ ေယာကၡမအိမ္သို႔ အလည္အပတ္သြားခ့ဲရေလသည္။ ထိုတြင္ တည္ခင္းေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားကိုလည္း ၿမိန္ရွက္စြာစားေသာက္ ခ့ဲေလ၏။ ထမင္းစားရာ၌ ငရုပ္ဖုတ္ဟင္းကို အ လြန္ႏွစ္ ၿခိဳက္မိေလသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴႏူိင္လွၿပီး ငရုပ္ကိုမီးသင္း၍ နယ္ထားေသာေၾကာင့္ ႀကိဳင္သင္းေန၏။ တို႔စရာ မ်ားျဖင့္တို႔စားရေသာ ငပိခ်က္တစ္မ်ဳိးလည္းျဖစ္ေလ၏။
ထိုငရုပ္ဖုတ္ဟင္းကို အၿမဲသတိရလာေလ၏။အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မိမိမယားကိုစီစဥ္ေစမည္ဟု အားခဲ ထား ေလ၏။ေယာကၡမအိမ္မွျပန္ခ့ဲေသာ္ လမ္းခရီး၌ေမ့မသြားရန္အာရံုစိုက္လာခ့ဲေလသည္။ ခရီးမွာ အေတာ္ေ၀း လွရာကားအခ်ိန္ၾကာစြာ သြားလာရေလ၏။ေခ်ာင္းငယ္မ်ားကိုလည္း ကူးေျမာက္လာခ့ဲရေလ၏။ ထိုသို႔လာ စဥ္ ခလုတ္ထိ၍ လဲက်ခ့ဲရေသာေၾကာင့္ ေမ့ေပ်ာက္သြားရေလ၏။
ေဗာႏွမ္းသည္ ထိုဟင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးေတာ၏။မည္သို႔ပင္ စဥ္းစားေစကာမူ သတိျပန္ရရန္ကား မျဖစ္ ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္၀မ္းနည္းစဖြယ္ဆံုးရွံဳးျခင္းျဖင့္ပင္ စိတ္ပ်က္ခ့ဲရေတာ့သည္။ သတိမရၿပီျဖစ္ရာ ကား ျပန္ ၿမဲျပန္လာရာ လမ္းခုလတ္တြင္ ေျမတူးေနၾကသူမ်ားႏွင့္ေတြ႔ရေလ၏။
၄င္းတို႔က“အခ်ိန္ရွိေသးသည္၊လက္ခစည္းျပန္သြား၍ ဘာအက်ဳိးရွိအံ့နည္း။ငါတို႔ႏွင့္အတူ၀င္၍ ေျမတူးခ့ဲက တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မရေခ်ေလာ့” ဟုေျပာ၍တိုက္တြန္းၾကေလ၏။ထိုအခါေဗာႏွမ္းလည္း သေဘာက်၍ လက္ခံ လိုက္ေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္အတူတကြ ေရာ၍ ေျမတူးခ့ဲၾကေလသည္။
အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေလ့ရွိသည့္အတုိင္းမရပ္မနားတူးေလသည္။ ထိုသို႔တူးေလစဥ္ ေလလည္ (ေခ်း ေပါက္)ျခင္းျဖစ္ခ့ဲေလသည္။ ေျမတူးအေဖာ္လက္သားမ်ားက အနံ႔ရ၍“မင္းငရုပ္ဖုတ္ဟင္း စားလာ ခ့ဲ တယ္ မဟုတ္ေလာ” ဟုေျပာဆိုၾကေလ၏။
ထိုအခါ ေဗာႏွမ္းလည္း မိမိေမ့ေပ်ာက္ေနသည္ကို သတိရလာေလသည္။
“ငါဟင္းေပ်ာက္ေနသည္မွာ ယခုမွပင္ျပန္ရေခ်ၿပီ” ဟုစိတ္ထဲက ၀မ္းသာအားရျဖစ္လာေလသည္။
မရည္မွန္းဘဲသတိျပန္ရသျဖင့္ ရႊင္ၿပံဳးလ်က္....
“ရၿပီ...ရၿပီ”ဟု ဟစ္ေအာ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ကာ ထခုန္လုိက္၏။
အေဖာ္ေျမတူးသမားတို႔က ၄င္းအား“အရူးေလေလာ” ဟုထင္မွတ္ၾကေလ၏။ ေမးျမန္းၾကေသာအခါတြင္....
“ငါ့ ငရုပ္ဖုတ္ဟင္းျပန္ရၿပီ” ဟုေျပာလ်က္ ေျမတူးခကိုပင္ အေရးမထားခ့ဲဘဲ ခ်က္ခ်င္း အိမ္သို႔ တဟုန္ ထိုး ေျပးလာခ့ဲေလသတည္း။
လက္ခစည္း = အခ်ည္းႏွီး
အရွင္စကိၠႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)
No comments:
Post a Comment